دکتر هدر لیچ، عضو مرکز سرطان دانشگاه کلرادو، آمریکا، استادیار علوم بهداشت و ورزش دانشگاه ایالت کلرادو و مدیر آزمایشگاه فعالیت جسمانی برای درمان و پیشگیری می‌گوید: به دلیل عملکرد بسیار خوب ما در درمان سرطان، افراد مبتلا به سرطان مدت زیادی به زندگی ادامه می‌دهند بنابراین باید نگران خطر بیماری‌های مزمن دیگر مانند دیابت و بیماری‌های قلبی باشیم که می‌دانیم با ورزش کاهش می‌یابد.
به نقل از مدیکال نیوز، ورزش در مسیر بقا بسیار مهم است به‌طوری که چندین برنامه آمادگی جسمانی کوتاه‌مدت به‌طور خاص برای بازماندگان سرطان ایجاد شده است، ازجمله برنامه آماده باش، خوب باش (BfitBwell) مرکز سرطان دانشگاه کلرادو، همچنین برنامه آمادگی جسمانی دانشگاه کلرادو و برنامه قوی زندگی کن (Livestrong) YMCA که یک سازمان جهانی جوانان مستقر در ژنو سوئیس است و بیش از ۶۴ میلیون ذی‌نفع در ۱۲۰ کشور جهان دارد. با این حال، برای تعداد زیادی از بازماندگان، مسیر آمادگی جسمانی به محض اتمام کلاس‌ها به پایان می‌رسد.
شایان‌ذکر است، برنامه آماده باش، خوب باش (BfitBwell) یک برنامه ورزشی ۳ ماهه طولانی برای افراد مبتلا به سرطان است و در حال حاضر برای افراد تحت درمان یا افرادی که حداکثر ۶ ماه از درمان آنان گذشته است، ارائه می‌شود. برنامه آمادگی جسمانی برای سرطان یک برنامه تمرینی حمایتی مبتنی بر گروه است که برای بازماندگان سرطان در هر مرحله از مسیر سرطان طراحی شده است، ازجمله افرادی که از روند درمان دچار بیماری شدید یا خستگی مزمن شده‌اند. برنامه قوی زندگی کن (Livestrong) به کسانی که با سرطان زندگی می‌کنند کمک می‌کند تا قدرت خود را بازیابند و با دیگر بازماندگان سرطان ارتباط برقرار کنند.
هدر لیچ بیان کرد: ما می‌دانیم که مداخلات و برنامه‌هایی مانند برنامه آمادگی جسمانی برای سرطان، آماده باش، خوب باش (BfitBwell) یا برنامه قوی زندگی کن (Livestrong) به‌راستی در کمک به بازماندگان سرطان جهت افزایش فعالیت و دستیابی به نتایج مثبت سلامتی در زمان حضور آنان در برنامه، موفق هستند. متاسفانه، پس از پایان برنامه، برخی از افراد برای حفظ سطح فعالیت بدنی خود دچار مشکل می‌شوند. دستیابی به همان سطح فعالیت بدنی هنگامی که بسیاری از حمایت‌ها و منابع موجود در طول برنامه را حذف کنیم می‌تواند چالش برانگیز باشد.
مداخلات برای فعال نگه‌داشتن بازماندگان
در تحقیق جدیدی که توسط موسسه ملی سرطان تامین شده است، لیچ این موضوع را بیشتر بررسی می‌کند و به‌دنبال بهترین راه‌ها برای فعال نگه داشتن بازماندگان سرطان پس از پایان برنامه آمادگی جسمانی آنان است.
وی گفت: برای حمایت از ادامه ورزش پس از پایان برنامه برای کمک به افرادی که به آن نیاز دارند، چه می‌توانیم انجام دهیم؟ ما می‌خواهیم افرادی را که از نظر فعالیت بدنی و تغییرات رفتاری پاسخ مناسبی ندارند را شناسایی کنیم. برخی از افراد به‌راستی خوب پاسخ می‌دهند، این برنامه یک عامل تسریع کننده برای تغییر رفتار طولانی‌مدت است و آنان عالی عمل می‌کنند. بنابراین چگونه ما می‌توانیم کارآیی را از نظر منابع و اثربخشی یک مداخله برای هدف قرار دادن افرادی که بیشترین نیاز را دارند به حداکثر برسانیم؟
لیچ و همکاران وی از سه برنامه تمرینی مبتنی بر جامعه، برنامه آمادگی جسمانی برای سرطان، برنامه قوی زندگی کن (Livestrong) در YMCA و برنامه زنده ماندن و پیشرفت پس از سرطان در بیمارستان مموریال ایوینسون در لارامی، وایومینگ آمریکا استفاده و بازماندگان را پس از پایان برنامه‌های ورزشی، در فواصل سه و ۶ ماهه بررسی کردند تا دریابند چه مداخله اضافی برای افرادی که فعالیت بدنی آنان کاهش یافته مورد نیاز است.
لیچ بیان می‌کند: پایین‌ترین سطح مداخله ممکن است تماس تلفنی یک‌بار در هفته باشد، فقط برای بررسی و پرسیدن اینکه آیا آنان به اهداف فعالیت خود رسیده‌اند یا خیر. سطح بعدی ممکن است یک تماس تلفنی باشد و از آنان بخواهید که یک جلسه تمرین با مربی انجام دهند. سطح سوم ممکن است یک تماس تلفنی، یک جلسه مشاوره گروهی و تمرین حضوری با یک مربی باشد.
ادامه فعالیت ورزشی
لیچ و همکاران وی ازجمله آنجلا برایان، عضو مرکز سرطان دانشگاه کلرادو دارای دکترای روانشناسی و علوم اعصاب، برای تقویت ارتباط خود با برنامه‌های تمرینی تلاش خواهند کرد. آنان قصد دارند ثبت‌نام شرکت‌کنندگان را در سال سوم آغاز کنند، در این مرحله کار روی مداخله برای کمک به بازماندگان جهت حفظ سطح فعالیت آغاز می‌شود.
وی افزود: فرضیه ما این است، افرادی که از نظر رسیدن به اهداف فعالیتی پاسخ نمی‌دهند یا کسانی که سطح فعالیت خود را کاهش داده‌اند، از مداخله اضافی برای دستیابی به سطوح توصیه شده فعالیت بدنی در ۶ ماه پیگیری بهره‌مند خواهند شد.
حفظ و نگهداری طولانی‌مدت فعالیت بدنی از دیرباز مورد توجه لیچ بوده است و او در آزمایشگاه فعالیت بدنی برای درمان و پیشگیری به‌طور مرتب پایداری تغییرات رفتاری و اینکه کدام نوع مداخلات بهترین کار برای فعال نگه داشتن افراد محسوب می‌شود را مطالعه می‌کند.
لیچ تصریح کرد: ما از شرکت‌کنندگانی که برنامه‌هایی مانند برنامه آمادگی جسمانی برای سرطان، برنامه آماده باش، خوب باش (BfitBwell) یا سایر برنامه‌های اجتماعی را به اتمام رسانده‌اند، می‌شنویم که می‌گویند: «من خیلی خوب کار می‌کردم سپس برنامه به پایان رسید و درگیر زندگی شدیم» و این موارد باعث ایجاد این سوال شد که چگونه می‌توانیم در رویکرد خود در زمینه حفظ فعالیت بدنی شایسته‌تر باشیم؟
